کد مطلب:231227 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:343
رأفت بیکران حضرت مهدی
شاید این سخن را بسیاری شنیده و از ترس بر جان خود لرزیده اند كه دوازدهمین امام معصوم علیه السلام - آن زمان كه ظهور می كند - بیشتر مردم دنیا را می كشد و جوی خون به راه می اندازد؛ از كشته ها پشته می سازد، نفس ها را در سینه ها قطع می كند و قیام او برای عذاب و عقوبت مردم است و...!
این تصویر حجابی بر حجاب های او می افزاید و سدی افزون بر آن چه هست در برابر دید مردمان می كشد تا هرگز نور جمالش را نبینند و به فیض ظهورش نرسند و او بیش از پیش در غربت خود بماند و از فراق دوستان بنالد!
آن چه بیش از همه قلب محبانش را می آزارد آن است كه این سخنان از كسانی به گوش می رسد كه دعوی محبت و ارادت به او دارند؛ در حالی كه غافل اند از این كه آن وجود مقدس امام عصر علیه السلام رحمت پهناور است. [1] .
امام باقر علیه السلام از پدران گرامیش از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در
[ صفحه 24]
وصف مهدی آل محمد علیه السلام چنین نقل فرموده است:
«أوسعكم كهفا، و أكثركم علما، و أوسعكم رحما». [2] .
(حضرت مهدی علیه السلام) از همه ی شما بیشتر، مردمان را پناه می دهد و از همه ی شما علمش افزون تر است، و رحمت و لطفش از همه فراگیرتر.
این كلام - كه به نقل شیخ حر عاملی رحمه الله - چهار معصوم آن را نقل فرموده اند - گوهری از خزائن معرفت آن ولی الله الاعظم است كه در نهایت ظرافت، عمق رأفت او را بیان می كند و وسعت رحمت او را بر عموم یادآور می شود. از آن جا كه مولی الموحدین امیرالمؤمنین علیه السلام رأفت او را به «كهف» تشبیه می فرماید، می توان این نكته را دریافت كه چگونه لطف عامش نه تنها شیعیان و محبان، كه عموم مردمان را فراگرفته است؛ همچون كهفی كه ملجأ هر پناه جویی است و آغوش امن و امان بر بی پناهان گشوده است و هر كه به او روی آورد ایمن خواهد بود.
حدیث مفصل و جالبی از امام رضا علیه السلام نقل شده است. [3] در این كلام نورانی امام رضا علیه السلام، باید به نیكی تدبر نمود و آن جام لبریز از زلال وحی را با آرامی نوشید كه كلام امام را فهمی از امام باید.
اكنون باید در محضر انوار رضوی زانوی ادب زد و نظاره كرد كه چه زیبا، آن حضرت از رأفت امام پرده بر می گیرد و آن برتر از معنا را به پیمانه ی الفاظ می ریزد و جان ها را به تماشا می نشاند. نخست او را به صاحب انسی رفیق مانند، تشبیه می كند كه در انسش آرامش جان است
[ صفحه 25]
و در رفاقتش محبت بیكران. دیگر باره این مقام را با تعبیری عمیق تر به تصویر می كشد و رأفتش را به پدری دلسوز تشبیه می كند كه از هیچ هدایت و ارشادی دریغ نمی ورزد؛ چه عطوفت و لطف پدر از محبت و انس رفاقت برتر است. لطف امام، اما، فوق این هاست. مهر امام مهر برادری است كه همراه انسان و همزاد با او به دنیا آمده است یا این كه یكی بوده اند؛ مثل دانه خرما و سپس دو نیم گشته اند؛ گویی انسان را جزئی از خود می داند و اینسان به او مهر می ورزد؛ محبانش را جدا از خود نمی بیند و رعیتش را از اجزای خود می انگارد.
تشبیه ها بدین ترتیب است:
این تصویر حجابی بر حجاب های او می افزاید و سدی افزون بر آن چه هست در برابر دید مردمان می كشد تا هرگز نور جمالش را نبینند و به فیض ظهورش نرسند و او بیش از پیش در غربت خود بماند و از فراق دوستان بنالد!
آن چه بیش از همه قلب محبانش را می آزارد آن است كه این سخنان از كسانی به گوش می رسد كه دعوی محبت و ارادت به او دارند؛ در حالی كه غافل اند از این كه آن وجود مقدس امام عصر علیه السلام رحمت پهناور است. [1] .
امام باقر علیه السلام از پدران گرامیش از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در
[ صفحه 24]
وصف مهدی آل محمد علیه السلام چنین نقل فرموده است:
«أوسعكم كهفا، و أكثركم علما، و أوسعكم رحما». [2] .
(حضرت مهدی علیه السلام) از همه ی شما بیشتر، مردمان را پناه می دهد و از همه ی شما علمش افزون تر است، و رحمت و لطفش از همه فراگیرتر.
این كلام - كه به نقل شیخ حر عاملی رحمه الله - چهار معصوم آن را نقل فرموده اند - گوهری از خزائن معرفت آن ولی الله الاعظم است كه در نهایت ظرافت، عمق رأفت او را بیان می كند و وسعت رحمت او را بر عموم یادآور می شود. از آن جا كه مولی الموحدین امیرالمؤمنین علیه السلام رأفت او را به «كهف» تشبیه می فرماید، می توان این نكته را دریافت كه چگونه لطف عامش نه تنها شیعیان و محبان، كه عموم مردمان را فراگرفته است؛ همچون كهفی كه ملجأ هر پناه جویی است و آغوش امن و امان بر بی پناهان گشوده است و هر كه به او روی آورد ایمن خواهد بود.
حدیث مفصل و جالبی از امام رضا علیه السلام نقل شده است. [3] در این كلام نورانی امام رضا علیه السلام، باید به نیكی تدبر نمود و آن جام لبریز از زلال وحی را با آرامی نوشید كه كلام امام را فهمی از امام باید.
اكنون باید در محضر انوار رضوی زانوی ادب زد و نظاره كرد كه چه زیبا، آن حضرت از رأفت امام پرده بر می گیرد و آن برتر از معنا را به پیمانه ی الفاظ می ریزد و جان ها را به تماشا می نشاند. نخست او را به صاحب انسی رفیق مانند، تشبیه می كند كه در انسش آرامش جان است
[ صفحه 25]
و در رفاقتش محبت بیكران. دیگر باره این مقام را با تعبیری عمیق تر به تصویر می كشد و رأفتش را به پدری دلسوز تشبیه می كند كه از هیچ هدایت و ارشادی دریغ نمی ورزد؛ چه عطوفت و لطف پدر از محبت و انس رفاقت برتر است. لطف امام، اما، فوق این هاست. مهر امام مهر برادری است كه همراه انسان و همزاد با او به دنیا آمده است یا این كه یكی بوده اند؛ مثل دانه خرما و سپس دو نیم گشته اند؛ گویی انسان را جزئی از خود می داند و اینسان به او مهر می ورزد؛ محبانش را جدا از خود نمی بیند و رعیتش را از اجزای خود می انگارد.
تشبیه ها بدین ترتیب است:
[1] و الرحمة الواسعة.... مفاتيح الجنان، زيارت آل يس.
[2] اثبات الهداة، ج7، ص 75.
[3] الكافي، كتاب الحجة، باب نادر جامع في فضل الامام و صفاته.